nybanner

ຊີວິດກ່ອນກະເປົ໋າມີລໍ້ເປັນແນວໃດ?|Ian Jack

ສະບາຍດີ, ມາປຶກສາຜະລິດຕະພັນຂອງພວກເຮົາ!

ຊີວິດກ່ອນກະເປົ໋າມີລໍ້ເປັນແນວໃດ?|Ian Jack

ບາງຄັ້ງໃນຊຸມປີ 1990, ສຽງຂອງການເດີນທາງເລີ່ມມີການປ່ຽນແປງ.ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ທີ່​ຜ່ານ​ມາ​ໄດ້​ຖືກ​ນໍາ​ມາ​ໂດຍ​ການ​ປະ​ດິດ​ສ້າງ​ທີ່​ມີ​ຊື່​ສຽງ​: ໃນ​ເວ​ລາ​ທີ່​ເຄື່ອງ​ຈັກ​ອາຍ​ແກ​ັ​ສ hesing ໄດ້​ທົດ​ແທນ cartwheel groaning (ຫຼື flapping sail​)​;ຍົນ​ໄດ້​ເຈາະ​ໃບ​ພັດ​ທີ່​ດັງ​ຂຶ້ນ.ແຕ່ທາງເລືອກໃຫມ່ນີ້ແມ່ນປະຊາທິປະໄຕແລະແຜ່ຫຼາຍ.ມັນ​ສາ​ມາດ​ໄດ້​ຍິນ​ຢູ່​ທົ່ວ​ທຸກ​ແຫ່ງ – ໃນ​ທຸກໆ​ຊ່ອງ​ເລັກ​ນ້ອຍ​ແລະ​ໃນ​ສະ​ຖານ​ທີ່​ທີ່​ນັກ​ທ່ອງ​ທ່ຽວ​ມັກ​ຈະ​ໄປ​: ຢູ່​ສະ​ຖາ​ນີ​ລົດ​ໄຟ​, ໃນ​ຫ້ອງ​ຮັບ​ຮອງ​ໂຮງ​ແຮມ​ແລະ​ສະ​ຫນາມ​ບິນ​.ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຍິນ​ມັນ​ຢູ່​ຕາມ​ຖະ​ຫນົນ​ໃກ້​ບ້ານ​ຂອງ​ພວກ​ເຮົາ​ຫຼາຍ​ທີ່​ສຸດ​ທັງ​ກາງ​ເວັນ​ແລະ​ຕອນ​ກາງ​ຄືນ, ແຕ່​ວ່າ​ບາງ​ທີ​ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ໃນ​ຕອນ​ເຊົ້າ​ທີ່​ຜູ້​ຄົນ​ໄປ​ເດີນ​ທາງ​ຍາວ."Doo-doo, doo-doo, doo-doo, doo-doo" - ນີ້ແມ່ນວິທີທີ່ຜູ້ປະທັບໃຈຂອງເດັກນ້ອຍອະທິບາຍມັນ.ຖ້າ​ຫາກ​ວ່າ​ພວກ​ເຮົາ​ໄດ້​ຍິນ​ສຽງ​ນີ້​ສາມ​ສິບ​ປີ​ກ່ອນ​ຫນ້າ​ນີ້​, ພວກ​ເຮົາ​ອາດ​ຈະ​ໄດ້​ຈິນ​ຕະ​ນາ​ການ skater inline ລຸກ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ຕອນ​ເຊົ້າ​ເພື່ອ​ຝຶກ​.ໃນປັດຈຸບັນບຸກຄົນນັ້ນສາມາດເປັນໃຜໄດ້: ທະນາຍຄວາມທີ່ມີ wigs ແລະເອກະສານທາງດ້ານກົດຫມາຍ, ຄອບຄົວທີ່ມີກະເປົາພຽງພໍສໍາລັບການພັກເຊົາສອງອາທິດໃນ Algarve.ກະເປົ໋າກະເປົ໋າຂະໜາດນ້ອຍ ຫຼື ເບົາ ຫຼື ໜັກ, ຂະໜາດໃຫຍ່ ຫຼື ນ້ອຍ, ກະເປົ໋າອີກໜ່ວຍໜຶ່ງເກີດຮອຍແຕກໃນທາງຍ່າງໄປສະຖານີລົດເມ ຫຼື ລົດໄຟໃຕ້ດິນ.
ຊີວິດກ່ອນກະເປົ໋າມີລໍ້ເປັນແນວໃດ?ເຊັ່ນດຽວກັບຫຼາຍຄົນໃນລຸ້ນລາວ, ພໍ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ໃສ່ກ່ອງເຈ້ຍແຂງໃສ່ບ່າຊ້າຍຂອງລາວ.ລາວເບິ່ງຄືກັບນັກແລ່ນເຮືອແລະ oared, ຄືກັບວ່າຫນ້າເອິກທີ່ຫນັກຫນ່ວງສາມາດນ້ໍາຫນັກໄດ້ບໍ່ເກີນ parrot, ເຖິງແມ່ນວ່ານີ້ຫມາຍຄວາມວ່າເພື່ອເພີດເພີນກັບການສົນທະນາ, ລາວສະເຫມີຕ້ອງໄປທາງຂວາຂອງລາວ, ກ່ອນທີ່ລາວຈະຕອບຄໍາຖາມທີ່ບໍ່ຄາດຄິດໄປທາງຊ້າຍຂອງລາວ, ລາວ. ຕ້ອງຫັນ.ໃນທິດທາງນັ້ນຊ້າໆ ແລະສະບາຍໆ, ຄືກັບມ້າທີ່ປິດຕາໄວ້ກ່ອນຄຳນັບ.ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ເຄີຍ​ຊ່ຽວ​ຊານ​ດ້ານ​ເຕັກ​ນິກ​ການ​ບ່າ​ແລະ​ຄິດ​ກັບ​ຕົນ​ເອງ​ວ່າ suitcases ມີ handles ແລະ​ມີ​ຄວາມ​ຫມາຍ​ທີ່​ຈະ​ນໍາ​ໃຊ້, ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ເຫດ​ຜົນ​ທີ່​ແທ້​ຈິງ​ອາດ​ຈະ​ແມ່ນ​ວ່າ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ພຽງ​ພໍ.ພໍ່ຂອງຂ້ອຍສາມາດຍ່າງທາງໄກດ້ວຍກະເປົາຂອງລາວ.ເຊົ້າວັນອາທິດມື້ໜຶ່ງ, ເມື່ອອ້າຍຂອງຂ້ອຍກັບຈາກບ້ານໄປ RAF, ຂ້ອຍຈື່ໄດ້ວ່າໄດ້ຍ່າງກັບລາວສອງກິໂລແມັດຂຶ້ນເນີນພູໄປຫາສະຖານີ, ບໍ່ມີການຂົນສົ່ງອື່ນ, ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດຊອກຫາມັນໄດ້.ພໍ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ເອົາກະເປົາເດີນທາງຂອງລູກຊາຍຂອງລາວໃສ່ບ່າຂອງລາວ ຄືກັບວ່າບໍ່ມີຫຍັງນອກເໜືອໄປຈາກກະເປົ໋າເປ້, ເຊິ່ງນັກຮ້ອງເພງຮ້ອງໃນ Top 10 ເພງ “The Happy Bum” ໃນເວລານັ້ນ.
ຄົນອື່ນມັກເຕັກນິກອື່ນໆ.ຮູບຖ່າຍຕາມຖະໜົນສະແດງໃຫ້ເຫັນລົດຍ່າງເດັກນ້ອຍທີ່ອາດຈະຖືກຂີ້ເຫຍື້ອໃສ່ກັບກະເປົາເດີນທາງໃນວັນພັກ, ໃນຂະນະທີ່ລົດເຂັນເຄື່ອນທີ່ຫຼາຍຂື້ນຢູ່ໃນແຂນແມ່.ຂ້ອຍສົງໃສວ່າພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍພິຈາລະນາພຶດຕິກໍານີ້ "ທົ່ວໄປ", ບາງທີອາດເປັນຍ້ອນວ່າບາງຄັ້ງຄອບຄົວຍ້າຍອອກຈາກຫນີ້ສິນຄ່າເຊົ່າ ("ແສງເດືອນຜ່ານໄປ").ແນ່ນອນ, ເງິນແມ່ນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ.ຖ້າທ່ານມີກະເປົ໋ານ້ອຍໆ, ທ່ານສາມາດໂທຫາລົດແທັກຊີ່ແລະຜູ້ຂົນສົ່ງຫຼືເອົາກະເປົ໋າຂອງເຈົ້າໄປໃຫ້ລົດໄຟ, ເປັນຄວາມສະດວກສະບາຍທີ່ນັກທ່ອງທ່ຽວ Clyde Coast ຕ້ອງການໃນຊຸມປີ 1960 ແລະຢ່າງຫນ້ອຍ 1970s.ນັກສຶກສາ Oxford.ມັນເບິ່ງຄືວ່າເປັນວຽກຂອງ Waugh ຫຼື Wodehouse, ແຕ່ຂ້ອຍຈື່ຈໍາແມ່ທີ່ມີຄວາມທະເຍີທະຍານທາງດ້ານສັງຄົມຂອງເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງຮຽນທີ່ເວົ້າກັບລາວວ່າ, "ໃຫ້ລູກລ້ຽງເປັນ shilling ແລະປ່ອຍໃຫ້ເຈົ້າແລະກ່ອງຂອງເຈົ້າຢູ່ໃນ North Berwick ໃນລົດໄຟ."ການມີຢູ່ຂອງກະເປົ໋າທີ່ບໍ່ມີລໍ້ແມ່ນຂຶ້ນກັບກຸ່ມຄົນຮັບໃຊ້ທີ່ມີຄ່າຈ້າງຕໍ່າ, ກະເປົາເປ້ເສື້ອແດງ, ຜູ້ທີ່ຍັງສາມາດພົບເຫັນຢູ່ໃນເວທີລົດໄຟອິນເດຍ, ຊໍານິຊໍານານວາງກະເປົາຂອງເຈົ້າໃສ່ຫົວຂອງພວກເຂົາແລະແລ່ນຫນີໄປ, ເຮັດໃຫ້ນັກທ່ອງທ່ຽວທີ່ບໍ່ມີປະສົບການຢ້ານກົວ. ເພື່ອ​ວ່າ​ລາວ​ຈະ​ບໍ່​ໄດ້​ເຫັນ​ອີກ.
ແຕ່ມັນເບິ່ງຄືວ່າລໍ້ບໍ່ໄດ້ມາຍ້ອນຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຂອງແຮງງານ, ແຕ່ເນື່ອງຈາກໄລຍະທາງຂະຫນາດໃຫຍ່ແລະຮາບພຽງຂອງສະຫນາມບິນ.ຕ້ອງການການຄົ້ນຄວ້າເພີ່ມເຕີມ;ຍັງມີຫນ້າເອິກທີ່ຈະພົບເຫັນຢູ່ໃນປະຫວັດສາດຂອງສິ່ງປະຈໍາວັນເພື່ອຕິດບາງສິ່ງບາງຢ່າງເຊັ່ນ Henry Petroski ເຂົ້າໄປໃນດິນສໍຫຼື Radcliffe Salaman ເຂົ້າໄປໃນມັນຕົ້ນ, ແລະຄືກັບເກືອບທຸກໆສິ່ງປະດິດ, ຫຼາຍກວ່າຫນຶ່ງຄົນສາມາດຂໍສິນເຊື່ອໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງຕາມຄວາມດີ.ນີ້.ອຸປະກອນລໍ້ທີ່ຕິດໃສ່ກະເປົ໋າມີມາຕັ້ງແຕ່ຊຸມປີ 1960, ແຕ່ມັນບໍ່ຮອດປີ 1970 ທີ່ Bernard D. Sadow, ຮອງປະທານບໍລິສັດຜະລິດກະເປົ໋າໃນລັດ Massachusetts, ມີຄວາມຄິດນີ້.ກັບຄືນບ້ານຈາກການພັກຜ່ອນຂອງຄອບຄົວໃນ Caribbean, ລາວໄດ້ຕໍ່ສູ້ກັບກະເປົ໋າທີ່ຫນັກແຫນ້ນສອງຖົງແລະສັງເກດເຫັນຢູ່ສຸລະກາກອນວ່າເຈົ້າຫນ້າທີ່ສະຫນາມບິນໄດ້ຍ້າຍອຸປະກອນຫນັກໃສ່ພາລາລໍ້ດ້ວຍຄວາມພະຍາຍາມຫນ້ອຍຫຼືບໍ່ມີ.ອີງຕາມບົດລາຍງານຂອງ Joe Sharkley ໃນ New York Times 40 ປີຕໍ່ມາ, Sadow ບອກພັນລະຍາຂອງລາວ, "ເຈົ້າຮູ້, ນີ້ແມ່ນກະເປົາທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງການ," ກ່ອນທີ່ຈະກັບຄືນໄປເຮັດວຽກ.ກະເປົ໋າໃຫຍ່ທີ່ມີສາຍຮັດຢູ່ທາງຫນ້າ.
ມັນເຮັດວຽກ - ດີ, ເປັນຫຍັງບໍ່?- ສອງປີຕໍ່ມາ, ການປະດິດສ້າງຂອງ Sadow ໄດ້ຖືກຍື່ນເປັນສິດທິບັດຂອງສະຫະລັດ #3,653,474: "ມ້ວນກະເປົາ", ໂດຍອ້າງວ່າມັນໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກການເດີນທາງທາງອາກາດ.“ກະເປົ໋າທີ່ເຄີຍຖືກບັນທຸກໂດຍຜູ້ຂົນສົ່ງ ແລະ ຂົນເຄື່ອງໃສ່ຢູ່ຂ້າງຖະໜົນ, ແລະ ສະຖານີຂະໜາດໃຫຍ່ຂອງທຸກມື້ນີ້… ເຮັດໃຫ້ການຖືກະເປົາໜັກໜ່ວງຍິ່ງຂຶ້ນ, ເຊິ່ງອາດກາຍເປັນຄວາມຍາກລຳບາກທີ່ສຸດທີ່ການບິນໄດ້ປະສົບມາ.ຜູ້ໂດຍສານ”.ຄວາມນິຍົມຂອງກະເປົາທີ່ມີລໍ້ແມ່ນຊ້າ.ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ຜູ້​ຊາຍ​ຕ້ານ​ທານ​ກັບ​ຄວາມ​ສະ​ດວກ​ຂອງ​ກະ​ເປົ໋າ​ທີ່​ມີ​ລໍ້—“ເປັນ​ສິ່ງ​ທີ່​ເປັນ​ຊາຍ​ຫລາຍ,” Sadow ເລົ່າ​ໃນ​ໜັງສືພິມ New York Times—ໃນ​ທີ່​ຈິງ​ແລ້ວ ກະ​ເປົ໋າ​ຂອງ​ລາວ​ເປັນ​ພາ​ຫະ​ນະ​ສີ່​ລໍ້​ທີ່​ໃຫຍ່​ໂຕ​ໜາ ແລະ​ຖືກ​ລໍ້​ລວງ​ຂວາງ.ເຊັ່ນດຽວກັບໂທລະທັດຂອງ Logie Bird, ມັນໄດ້ຖືກແທນທີ່ດ້ວຍເຕັກໂນໂລຢີທີ່ກ້າວຫນ້າຢ່າງໄວວາ, ໃນກໍລະນີນີ້ "Rollaboard" ສອງລໍ້ທີ່ອອກແບບໂດຍ Robert Plath ໃນປີ 1987. Robert Plath Plath, ນັກບິນຂອງ Northwest Airlines ແລະຜູ້ທີ່ມັກ DIY, ໄດ້ຂາຍຕົວແບບຕົ້ນໆຂອງລາວໃຫ້ກັບລູກເຮືອການບິນອື່ນໆ. .ສະມາຊິກ.Roller skateboards ມີມືຈັບ telescopic ແລະສາມາດມ້ວນໃນແນວຕັ້ງດ້ວຍການອຽງເລັກນ້ອຍ.ສາຍຕາຂອງຜູ້ຮັບໃຊ້ໃນຖ້ຽວບິນທີ່ພາພວກເຂົາອ້ອມສະໜາມບິນເຮັດໃຫ້ການປະດິດຂອງ Plath ເປັນກະເປົາເດີນທາງສຳລັບຜູ້ຊ່ຽວຊານ.ແມ່ຍິງຫຼາຍກວ່າແລະຫຼາຍກໍາລັງເດີນທາງຄົນດຽວ.ຊະຕາກໍາຂອງ suitcase wheelless ແມ່ນການຕັດສິນໃຈ.
ໃນເດືອນນີ້ຂ້ອຍຂັບລົດສີ່ລໍ້ຂອງ Rollaboard ເກົ່າໃນທົ່ວເອີຣົບ, ລຸ້ນທີ່ຂ້ອຍມາຊ້າເພາະວ່າສອງລໍ້ເບິ່ງຄືວ່າບາບພຽງພໍໃນໂລກຜູ້ຊາຍຂອງກະເປົາເກົ່າ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ: ສອງລໍ້ແມ່ນດີ, ສີ່ແມ່ນດີກວ່າ.ພວກ​ເຮົາ​ໄປ​ເຖິງ​ບ່ອນ​ນັ້ນ​ໂດຍ​ເສັ້ນທາງ​ອ້ອມ​ຮອບ​ແລະ​ເສັ້ນທາງ​ທີ່​ຫຍຸ້ງຍາກ​ຫຼາຍ – ລົດໄຟ 10 ຄັນ, ເຮືອ​ຈັກ​ສອງ​ລຳ, ລົດໄຟ​ໃຕ້​ດິນ, ໂຮງແຮມ​ສາມ​ແຫ່ງ – ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ຂ້ອຍ​ເຂົ້າ​ໃຈ​ວ່າ​ມັນ​ຍາກ​ສຳລັບ​ຂ້ອຍ​ທີ່​ຈະ​ໃຫ້​ຂ້ອຍ​ຢູ່​ໃນ​ລະດັບ​ດຽວ​ກັບ Patrick Leigh Fermor ຫຼື Norman.ລະດັບ, ແຕ່ມັນເບິ່ງຄືວ່າເປັນຜົນສໍາເລັດທີ່ບໍ່ເຄີຍຕ້ອງການ taxi ສໍາລັບ pickups ໃດໆເຫຼົ່ານີ້.ການຂົນສົ່ງສາທາລະນະແມ່ນສາມາດເຂົ້າເຖິງໄດ້ງ່າຍ.ພວກເຮົາຍ້າຍໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍລະຫວ່າງລົດໄຟ, ເຮືອແລະໂຮງແຮມ;ໃນເສັ້ນທາງທີ່ດີ, ຮາບພຽງ, ລົດສີ່ລໍ້ເບິ່ງຄືວ່າຈະສ້າງພະລັງງານຂອງຕົນເອງ, ແລະໃນເວລາທີ່ການໄປມາມີຄວາມເຄັ່ງຄັດ (ຕົວຢ່າງ, Tour de France ເອີ້ນວ່າລົດປູຢາງ), ມັນງ່າຍທີ່ຈະຫຼຸດລົງກັບສອງລໍ້.Wheeler ແລະສືບຕໍ່ລົງຄ້ອຍ.
ບາງທີລົດເຂັນບໍ່ແມ່ນສິນຄ້າໃນຮູບແບບບໍລິສຸດຂອງມັນ.ສິ່ງດັ່ງກ່າວໄດ້ຊຸກຍູ້ໃຫ້ຜູ້ຄົນສາມາດບັນທຸກໄດ້ຫຼາຍກວ່າທີ່ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການ—ຫຼາຍກວ່າທີ່ເຂົາເຈົ້າສາມາດບັນທຸກໄດ້ໃນອາຍຸທີ່ບໍ່ມີລໍ້—ໃນກະເປົ໋າຂະໜາດຂອງກ່ອງຂົນສົ່ງທີ່ອຸດຕັນທາງຍ່າງຂອງລົດບັນທຸກ ແລະລົດເມ.ແຕ່ນອກຈາກຖ້ຽວບິນລາຄາຖືກແລ້ວ, ບໍ່ມີການພັດທະນາທີ່ທັນສະໄຫມອື່ນໆທີ່ເຮັດໃຫ້ການເດີນທາງງ່າຍຂຶ້ນ.ພວກເຮົາຕິດໜີ້ນີ້ໃຫ້ກັບ Sadow ແລະ Plath, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບລໍ້ຢາງທີ່ທົນທານ ແລະຄວາມເປັນຜູ້ຍິງ.


ເວລາປະກາດ: ກໍລະກົດ-10-2023